Χαρουμενα Φαντασματα

Τωρα τελευταια η συντροφια μου έρχεται βραδυα που βρεχει. Λες και περιμενουν ποτε θα πιασει βροχη για να εμφανιστουν.
Χθες ειχαν μια πολυ παιχνιδιαρικη διαθεση. Τα εβλεπα να στροβιλιζονται και να χορευουν στον χωρο. Πρωτη φορα ενιωθα τοση χαρα στην αυρα τους!!! Τοσο πολυ που χαμογελουσα κι εγω, χωρις καν να ξερω τι ηταν αυτο το τοσο καλο που ειχε συμβει και τους ειχε δωσει τοση χαρα.
-Μας θυμαται, Δεν μας ξεχασε!!! ΜΑΣ ΘΥΜΑΤΑΙ
Πεταχτηκα απο την θεση μου. Η φωνη τους μεσα στο μυαλο μου ηχησε σαν καμπανα.
-Ειχες δικιο, μας θυμαται!!!!
Συνεχισαν να φωναζουν ευτυχισμενα!
-Το κοριτσακι εννοειτε?
-ΝΑΙ. Ξαναφωναξαν ακομα πιο δυνατα!
-Και πως το ξερετε εσεις αυτο?
Επιτελους καθησαν η καλυτερα αιωρηθηκαν σε μια μερια κι εγω βολευτηκα στον καναπε μου περιμενοντας να ακουσω πως εμαθαν κατι τετοιο

-Προχθες ενα φαντασμα απο τον κοσμο μας, ειχε ζησει καποτε στο σπιτι που ζει σημερα το κοριτσακι, και καμια φορα περναει απο εκει γιατι εκεινο το σπιτι το ειχε αγαπησει πολυ και του λειπει καμια φορα.
-Οπως ερχεστε εσεις εδω? Βρηκα την ευκαιρια να ρωτησω, αλλα η απορια μου επεσε στο κενο. Σαν να μην με ακουσαν
-Πηγε λοιπον στο σπιτι, και ακουσε τους γονεις της μικρης να συζητανε σχετικα με το τι πρεπει να κανουν με την κορη τους. Απο τοτε που εφτασε στο χειλος του θανατου και γυρισε πισω, μιλουσε συνεχεια με ενθουσιασμο για δυο πλασματα που γνωρισε και την εκαναν βολτα, και το σκυλι τους αιωρουταν χαρουμενο απο πανω τους κουνοντας την ουριτσα του και διαφορα αλλα τετοια. Η μαμα της ελεγε να την πανε σε παιδοψυχολογο, ο μπαμπας διαφωνουσε και ελεγε οτι απλα ηθελε να τραβηξει την προσοχη τους Τελικα πηγε στο δωματιο της μικρης και ειδε ομορφο κοριτσακι με μακρια μαλλακια πιασμενα σε πλεξουδα. Μιλουσε στο αρκουδακι της ψυθιριστα. Την ακουσε να λεει ξανα και ξανα οτι ηθελε πολυ να ξανασυναντησει αυτα τα δυο πλασματα που ειχε δει τοτε που "επεσε σε πολυ βαθυ υπνο" οπως το ειχε πει ο γιατρος. Και οτι οταν μεγαλωσει ηθελε ενα σκυλακι σαν το δικο τους. Χαιδεψε προσεκτικα τα μαλλακια της μικρης και εφυγε συγκινημενο γιατι ειχε ακουσει καποιον να μιλαει για 3 φαντασματα τρυφερα, και χωρις τρομακτικες ιστοριες.
-Ετσι μας διηγηθηκε το αλλο φαντασμα και απο εκεινη την στιγμη πεταμε απο την χαρα μας! Συμπληρωσε το δευτερο φαντασμα.

Περιμεναν φαινεται να απαντησω, εμενα ομως με ειχε παρει ο υπνος χαρουμενη που η μικρουλα απεδειξε στα φαντασματα οτι δεν τα βλεπουν ολοι με τον ιδιο τροπο.

Πτωση

Στο χειλος της τρελας
εφτασα παραπατωντας
Ποσο θα παρει μεχρι
να πεσω μεσα της?

Ποιος ξερει...

Εζησε ποτε κανεις απο την πτωση?
Μπορεσε ποτε κανεις να αποφυγει
την βουτια στο υπουλο στομα της?
Υπαρχει καποια διεξοδος?
Καποιο κλαδι σωτηριας να πιαστεις?
Παλεψε ποτε κανεις? Προσπαθησε?

Πλησιασα... Εφτασα στην ακρη...
Αντιστεκομαι
Προσπαθω
Παλευω

Αδικα....

ΠΕΦΤΩ

ΒΟΗΘΕΙΑ!!!!!

Στην Αγκαλιά Της Νυχτας

Στην αγκαλιά της Νύχτας
στο βασίλειο των Χαμένων Ψυχών
έψαξα να βρω το αντίδοτο των αναμνήσεων
που δηλητηρίασαν το φως...

Στο βάθος του μυαλού
και στις σκιές της σκέψης,
σκοτεινές φιγούρες μυρίζουν θάνατο,
βουτηγμένες στον βάλτο του χρόνου.
Έρημα θύματα του πόνου.
Ένα ψέμα ανελέητο η μόνη τους αλήθεια.

Εκεί...

Στην αγκαλιά της Νύχτας
στο βασίλειο των Χαμένων Ψυχών
έψαξα να βρω το αντίδοτο των αναμνήσεων
που δηλητηρίασαν το φως...

Παρενθεση....

Κοιτα να δεις πραγματα... Αλλα ειχα στο μυαλο μου οταν ανοιξα αυτο το blog και αυτο το καταραμενο απο μονο του, επελεξε να αλλαξει πορεια! Ευτυχως δεν χρειαστηκαν μεγαλες αλλαγες. Δεν θα το αντεχα!!!!

Ενα Μισοπεθαμενο Δεντρο Στο Δασος Της Νεκρης Ελπιδας

Οι δυο Σκιες ειχαν αρχισει παλι να προσπαθουν να εντοπισουν τον θρηνο. Τωρα που περπατουσαν μαζι σχεδον διπλα διπλα δεν εκλαιγαν πια. Η συντροφια ειχε παραμερισει λιγο τον πονο. Δεν παραπαταγαν απο εδω και απο εκει. Δεν σκονταφταν στα σαπια κλαδια που τους εκλειναν τον δρομο.

Ειχαν να μιλησουν πολλη ωρα. Η καθε μια ηταν χαμενη στις δικες τις σκεψεις. Η μια σκεφτοταν το σπιτι που της ειχε μολις πριν λιγο διηγηθει η απροσμενη παρεα της, και η αλλη αναρρωτιοταν πια θλιβερη ιστορια να εκρυβε πισω της η σκια που περπατουσε τωρα διπλα της.

-Εσυ δεν μου ειπες τι θυμασαι. Αποφασισε να μιλησει πρωτη.
-Δεν ξερω πια τι απο αυτα που θυμαμαι ειναι ονειρα και τι εζησα πραγματικα... Προσπαθω να τα ξεμπερδεψω.

Ξαφνικα ενα περιεργο θρόισμα εκοψε την κουβεντα τους. Σταματησαν και εμειναν ακινητες να αφουγκραζονται. Κατι σαν να κινηθηκε κοντα τους. Θα ειχαν κι αλλη σκια στην παρεα τους? Ομως αυτο δεν εμοιαζε με ηχο απο σκια.. Εμοιζε σαν να φυσιξε αερας δυνατος και να τριφτηκαν απαλα μεταξυ τους κλαδια. Σχεδον τρομαξαν.

-Το ακουσες?? Ψυθιρισε η μια.
-Τι ηταν?

Το θροισμα δυναμωσε για μερικες στιγμες και σαν να ξεψυχισε.

-Που εισαι?? Φωναξαν και οι δυο μαζι... Τι θελεις???

-Λιγο Νερο... Μια σταλια Νερο. Ακουστηκε μια σβησμενη φωνη.

Ενα Δεντρο... Ενα δεντρο ζωντανο μεσα στο δασος της Νεκρης Ελπιδας... Αυτο κι αν ηταν ανελπιστο.

-Κανε προσπαθεια να κουνησεις λιγο ακομα τα κλαδια σου, να μπορεσουμε να σε βρουμε.

Σιωπη για λιγο.

-Λιγο πιο δυνατα. Καλυπτει τον ηχο σου ο θρηνος. Σε παρακαλω προσπαθησε λιγο. Φωναξε η μια Σκια γεματη αγωνια.

Το Δεντρο εκανε αλλη μια προσπαθεια

-Απο εδω ερχεται! Ελα γρηγορα. Νομιζω το βρηκα. Φωναξε η μια απο τις δυο.

Πραγματι. Ηταν ενα δεντρο. Εμοιαζε σαν ολα τα αλλα δεντρα. Σχεδον σαπιο, με μια τεραστια κουφαλα. Σαν εκεινη που ειχαν αποκοιμηθει και οι δυο την προηγουμενη νυχτα. Το Δεντρο ξεφυσιξε ανακουφισμενο.

-Λιγο νερο... Θα χαθω κι εγω σαν τα υπολοιπα δεντρα... Λιγο νερο. Παρακαλεσε γεματο αγωνια μαζευοντας και τις τελευταιες του δυναμεις.

Απλωσαν τα χερια τους και χαιδεψαν απαλα τον σαπιο κορμο.
-Κουραγιο, ψυθιρισαν. Κατι θα κανουμε.
-Λοιπον θα προσπαθησω να γυρισω πισω στο σπιτι εκεινο που σου ειπα πριν. Μπορει να υπαρχει μια σταλια νερακι.
-Θα χαθεις παλι... Και θα χαθουμε ολοι μας...!
-Δεν θα χαθω θα βαλω σημαδια πισω μου. Δεν θα χαθω.
-Να προσεχεις. Ευχηθηκε η Σκια
-Σ'ευχαριστω, ψυθιρισε το Δεντρο.
-Προσπαθησε να κρατησεις το Δεντρο ζωντανο φωναξε η Σκια καθως απομακρυνοταν.

Η αλλη Σκια εμεινε μαζι με το μισοπεθαμενο Δεντρο μην ξεροντας τι επρεπε να κανει. Ποια ιστορια αραγε να ειχε το Δεντρο εκεινο? Πως κατεληξε το δασος αυτο ετσι? Χιλια ερωτηματα θα μπορουσαν να βρουν απαντηση αν καταφερναν να του βρουν λιγο νερακι, και να το κρατησουν στην ζωη. Μεχρι ομως να του φερουν νερο επρεπε να βρει εναν τροπο να το κρατησει ζωντανο.

Μια Ιστορια Που Επρεπε Να Ειναι Χαρουμενη

'Εβρεχε χθες και αργα το βραδυ ενιωσα την συντροφια μου να περιφερεται στο δωματιο. Ηταν ενα απο εκεινα τα βραδια που μ'αρεσει να ξαπλωνω νωρις και με ολα τα φωτα σβηστα να απολαμβανω την βροχη. Και ακομα περισσοτερο μ'αρεσει οταν αστραφτει. Να εχω τραβηγμενες τις κουρτινες και τα ρολα ανεβασμενα και να βλεπω τις αστραπες να κανουν την νυχτα μερα μονο για ενα δευτερολεπτο.

Μολις ενιωσα τα δυο φαντασματα να περιφερονται στον χωρο προσπαθησα να τους μιλησω. Ηταν ανορεχτα και στεναχωρημενα. Η αληθεια ειναι πως δεν περιμενα να ερχονταν ενα τετοιο βραδυ. Τα αφησα να μιλησουν εκεινα πρωτα, για αρκετες στιγμες επικράτησε σιωπη. Τελικα μιλησα πρωτη.

-Λοιπον? Τι εγινε? Τι παθατε?

Ενιωσα την θλιψη στην αυρα τους. Πηγα στην κουζινα και εκανα ενα ζεστο καφε! Μολις γυρισα στο σαλονι εκεινα κατι λεγαν μεταξυ τους.

-Ξερεις σημερα θα σου φερναμε καινουρια παρεα. Αλλα... Ξεκινησε να λεει το πρωτο.
-Αλλα μας εφυγε... Συμπληρωσε το αλλο!

Απορησα...
-Σας εφυγε???

-Να σημερα καναμε βολτες, ετσι χωρις σκοπο. Παρατηρουσαμε τα υπολοιπα φαντασματα και γενικα περναγαμε οσο μπορεις να το πεις καλα! Ξαφνικα βλεπουμε το φαντασμα ενος μικρου κοριτσιου. Ενα διαφανο μικρο φαντασματακι με πυτζαμουλες και μακρυα μαλλακια. Ηταν σαν κουκλακι. Ηταν φοβισμενο και απορημενο αλλα δεν εκλαιγε. Το πλησιασαμε, αλλα ηταν πολυ διστακτικο απεναντι μας. Τελικα το πηρα στην αγκαλια μου και αρχισαμε να κανουμε βολτες και οι τρεις. Καποια στιγμη ξεθαρρεψε και κατεβηκε απο την αγκαλια μου και αρχισε να περπαταει αναμεσα μας.
-Ηταν νεα αφιξη στον κοσμο μας και ακομα δεν ειχε καταλαβει πως να επικοινωνει μαζι μας.

Εκεινη την στιγμη ανατριχιασα ολοκληρη. Το φαντασμα ενος κοριτσιου... Ενα μικρο κοριτσακι που μολις ειχε πεθανει, μπορει σε καποιο νοσοκομειο, μπορει σε καποιο ατυχημα...

-Ημασταν τοσο χαρουμενοι με την νεα μας συντροφια. Γνωρισε και το φαντασμα του σκυλου που παντα μας ακολουθει πιστα. Και φαινοταν τοσο ηρεμη. Μεχρι που....

-Μεχρι που, συνεχισε το δευτερο φαντασμα, νιωσαμε κατι σαν αερακι και το μικρο κοριτσακι προσπαθουσε να πιασει απο πανω μας, Φαινεται για εκεινο ο αερας ηταν παρα πολυ δυνατος. Αρχισε να την παρασυρει και να την τραβαει προς τα πισω... Προσπαθουσε να τρεξει κοντα μας. Αλλα ματαια. Τελικα εξαφανιστηκε απο τα ματια μας. Αρχισαμε να τρεχουμε προς το μερος που την τραβηξε ο αερας. Τιποτα ειχε χαθει...

Σιωπησαν και τα δυο. Η θλιψη στην αυρα τους ηταν τρομακτικα εντονη. Εγω ομως ξεφυσιξα ανακουφισμενη!!!!!

-Εμεις ποναμε... κι εσυ χαιρεσαι........ Ειπαν και τα δυο...

-Χαιρομαι γιατι το κοριτσακι γυρισε πισω στην ζωη του και στους δικους του. Ηταν ενα κοριτσακι μαλλον αρρωστο, σε καποιο νοσοκομειο και κατι πηγε στραβα και πεθανε, οι γιατροι ομως οπως φαινεται κατεφεραν να την επαναφερουν στην ζωη. Οταν ξυπνησει τελειως ομως να ξερετε οτι θα σας θυμαται. Και εσας και το σκυλακι σας!

-Θα μας θυμαται?

-Σιγουρα. Να χαιρεστε πρεπει που ξαναγυρισε πισω στην ζωη. Σιγουρα εχει ακομα πραγματα να κανει.... Εσας παντως δεν θα σας ξεχασει ποτε....

(η ετσι λενε τουλαχιστον)

Σκοτεινιασαν της καρδιας τα ονειρα
κι απεμειναν μονες οι αναμνησεις

Ποιος εφιαλτης τωρα σου κανει
κολαση τον υπνο?

Κλαις μαζεμενος σε μια γωνια.
Γυρω σου δακρυα βροχης μπεδρευονται
με τα δικα σου

Σκεφτεσαι οτι πρεπει να ξυπνησεις.
Φοβασαι ομως μην και η πραγματικοτητα σου
ειναι χειροτερη απο τον εφιαλτη του υπνου σου.

H Συναντηση Στο Δασος Της Νεκρης Ελπιδας

Βραδιασε ξανα. Τα χαρουμενα τιτιβισματα των πουλιων που ειναν καλυψει ολο το πρωινο τη θρηνο της ψυχης σωπασαν, και η σκια αρχισε σιγα σιγα να εμφανιζεται παλι στην κουφαλα του δεντρου ποτ ειχε αποκοιμηθει το προηγουμενο ξημερωμα. Ξυπνησε ξαφνιασμενη. Ποσο κοιμηθηκε? Ουτε που ηξερε... ξεκουραστη παντως δεν ηταν. Ποση ωρα να περασε αραγε. Πεντε λεπτα? Δεκα? Αγνωστο. Κοιταξε γυρω της. Μονο τ'αστερια αχνοφωτιζαν λιγο το εφιαλτικο δασος της Νεκρης Ελπιδας.

Ξαφνικα κατι κουνηθηκε λιγο παραπερα. Εμεινε ακινητη παρατηρωντας. Μια ακομα Σκια ειχε ξυπνησει και τεντωνοταν.

-Είναι κανείς εκεί? ρωτησε δειλα.

Σιωπη. Μονο μερικα σαπια φυλλα θροισαν και ακουγονταν η ψυχη που δεν σταματουσε τον θρηνο ουτε για μια στιγμη.

-Γεια!! Ξαναφωναξε.
-Γεια!!!! Που εισαι? ηρθε μια ηρεμη απαντηση.
-Εδω. Κοιμηθηκα για λιγο. Δεν ξερω για ποσο. Και ξυπνησα απο τον μονοτονο θρηνο.
-Κι εγω... Ακολουθησε την φωνη μου κι ελα κοντα μου.
-Μιλα μου τοτε...

Η καινουρια σκια αρχισε να σιγοτραγουδαει ενα θλιμενο σκοπο.

-Σε Βρηκα. Η πρωτη Σκια σταθηκε κοντα σε ενα σαπιο δεντρο. Πως Βρεθηκες εδω?
-Ακολουθοντας τον θρηνο.. Εσυ?
-Τι αλλο θυμασαι?
-Θυμαμαι..... Ενα σπιτι.
-Ειχες σπιτι??
-Δεν ξερω αν ηταν δικο μου. Αν ειχα ζησει ποτε εκει.
-Και πως ηταν?
-Μεγαλο. Σκοτεινο. Βαρια επιπλα σκεπασμενα με σεντονια. Στο σαλονι ειχε ενα μεγαλο πιανο με ουρα. Μεγαλους καθρεφτες με ξυλινες κορνιζες. Μια βιβλιοθηκη με αρκετες δεκαδες σκονισμενα βιβλια. Καναπεδες τεραστιοι σκουροχρωμοι φαινοντουσαν μεσα απο σκοροφαγωμενες τρυπες στα σεντονια που τους καλυπταν. Μια ξυλινη στρογγυλη τραπεζαρια με 8 καρεκλες και 2-3 μεγαλες πολυθρονες. Ολα βαλμενα ατακτα στον χωρο. Βαριες κουρτινες απο μωβ βελουδο εμποδιζαν το φως να μπει μεσα. Εκανα πολυ ωρα να συνηθησω το σκοταδι. Η κουζινα αδεια. Αραχνες παντου. Στο νεροχυτη, στις παρατημενες κατσαρολες, παντου σου λεω. Ιστοι εφτιαχναν ενα καλυμα πανω σε ολα τα ραφια. Σπασμενα ντουλαπια, γυαλια... σαν να φυσηξε δυνατος αερας και να ρημαξε τα παντα.
-Φοβηθηκες?
-Οχι, μελαγχολησα απλα. Στα επανω δωματια, που ηταν και οι κρεβατοκαμαρες το ιδιο σκηνικο, ρημαγμενα ολα. Τεραστια σιδερενια κρεβατια με ουρανο. Και σε μια απο τις κρεβατοκαμαρες μια μωρουδιακη κουνια με μερικα σκωροφαγωμενα πανικα κουκλακια μεσα.
-Θλιβερο. Τι εκανες εκει?
-Τιποτα περιφερομουν... Ειχε και υπογειο, αλλα ηταν θεοσκοτεινα.
-Δεν φοβηθηκες?
-Δεν μπορεσα να παω. Ηταν κλειδωμενα.
-Δεν ειχε περιεργεια ομως να πας?
-Οχι το εσωτερικο του σπιτιου μου ειχε φερει ηδη θλιψη, δεν ηθελα να παω εκει κατω ακομα κι αν ειχα το κλειδι η ηταν ξεκλειδωτα.
-Μετα?
-βγηκα εξω, στο σκοταδι. Ειχα ακουσει τον θρηνο απο ωρα και αρχισα να ψαχνω να δω απο που ερχεται. Βγηκα στην αυλη. Μαραμενα και ξεραμενα λουλουδια γυρω γυρω και ενα τεραστιο δεντρο καμμενο ισως απο κεραυνο.
-Θλιβερο.
-Και ετσι βρεθηκα να περιπλανιεμαι σ'αυτο το δασος. Θα προτιμουσα να ειχα μεινει στο θλιβερο εκεινο σπιτι απο το να χαθω σε αυτο το τρομακτικο μερος. Εσυ πως κατεληξες εδω?
-Εχω μπερδευτει. Οσα θυμαμαι ειναι σαν ονειρο. Μπερδεμενο. Δεν μπορω να ξεχωρισω τι ειναι αναμνηση πραγματικη και τι αναμνηση ονειρου.
-Θες να ψαξουμε μαζι για τον θρηνο και να μου πεις?
-Ας ειναι.. Παμε

Οι δυο Σκιες κοιταξαν γυρω τους. Ειχε σηκωσει αερα που παρασερνε ξεραμενα φυλλα και σκονη. Αρχισαν να περπατανε η μια διπλα στην αλλη. Σιωπουσαν προσπαθοντας να εντοπισουν απο που ερχοταν ο θρηνος. Δεν εκλαιγε πια καμια απο τις δυο. Η συντροφια που εκανε η μια στην αλλη ηταν και για τις δυο παρηγορια!!!!!

Σπασμενος Καθρεφτης

Έσπασε ο καθρέφτης που κρατούσα στα χέρια μου. Έγινε κομμάτια που σκόρπισαν παντού. Γύρω μου, χιλιάδες μικρά κομματάκια, λες και δεν έσπασε ένας μικρός καθρέφτης αλλά κάποιος από εκείνους τους τεράστιους που πιάνουν τοίχο από άκρη σ' άκρη. Δεν μπορώ να κουνηθώ ούτε βήμα Φοβάμαι ότι θα καρπωθούν τα μικρά κομματάκια στα πόδια μου. Κοιτάζω γύρω μου, και ξαφνικά τα μεγαλύτερα κομμάτια του καθρέφτη σαν να ζωντανεύουν. Δείχνουν εικόνες από το παρελθόν μου σαν αποσπάσματα ταινίας. Ψάχνω να βρω τις χαρούμενες στιγμές μου, δεν μπορώ να πω ψέματα είχα μερικές κάποτε, τι έχει καλύψει όμως η πίκρα και ο πόνος. Τι μου συμβαίνει? Γιατί ξεχάστηκαν τα λίγα καλά που είχα, γιατί σβήστηκαν από τα αποσπάσματα της ζωής μου που παίζουν μπροστά μου μέσα από τα σπασμένα κομμάτια? Μήπως δεν υπήρξαν ποτέ? Μήπως τα ονειρεύτηκα? Μήπως..

Πόσες ερωτήσεις θα κάνω ακόμα στο αέρα? Φωνάζω μέχρι που κλείνει η φωνή μου. Δεν μπορεί να τα φαντάστηκα. Δεν γίνεται.

Τελειώνει η παράσταση. Οι φόβοι μου παίρνουν μορφή και ξεπηδάνε μέσα από τα κομμάτια. Είχα τόσους πολλούς φόβους που ούτε εγώ δεν το ήξερα Στροβιλίζονται γύρω μου. Τώρα στριγκλίζουν εκείνες, εγώ έχω χάσει την φωνή μου. Χάνω τις αισθήσεις μου καθώς νιώθω τις παγωμένες του ανάσες....

Και μετά ... τίποτα...

Παρεες Φαντασματων

Η νύχτες όλο και πιο σκοτεινές! Όλο και πιο μοναχικές. Καμία φορά τα φαντάσματα μου φέρνουν και παρέα. Παρέα που δεν είναι πάντα ευχάριστη, συνήθως είναι τρομακτική. Όπως το φάντασμα του μικρού άγριου σκυλιού που μου έφερε ένα βράδυ το δεύτερο φάντασμα. Ενώ το μικρο φάντασμα του ζώου ήταν ήρεμο στα πόδια του, εκείνο άρχισε να μου λέει πώς το υιοθέτησε!


Γύριζα από μια δουλεία, και το σπίτι μου ήταν δίπλα σε μια καφετέρια ο μόνος δρόμος για να φτάσω από εκεί στο σπίτι μου ήταν να ανέβω μια αρκετά μεγάλη σκάλα. Στο τέλος αυτής της σκάλας και ανάμεσα σ' αυτήν και το σπίτι μου απλώνεται μια μεγάλη τάφρος. Ο μόνος τρόπος να φτάσω στο σπίτι μου είναι να ακροβατήσω πάνω σε ένα τοίχο που ενώνει της δυο πλευρές και έχει πλάτος μόλις 15 εκατοστά και υψος πανω απο 3 μετρα. Τρεμοντας απο τον φοβο μου ξεκιναω να κανω μερικα δειλα βηματα πανω στον τοιχο αλλα φοβαμαι πολυ και δικομαζω να οπισθοχωρησω. Και τοτε βλεπω στην κορυφη της σκαλας ενα αγριο σκυλι το οποιο τρωει κατι που του πεταξε καποιος απο την καφετερια. Φαινεται πολυ αγριο και δεν τολμω να γυρισω πισω. Φωναζω να του ξαναδωσουν κατι να φαει για να μπορεσω να φυγω αλλα κανεις δεν με ακουει. Το αγριεμενο πλασμα αρχιζει να με πλησιαζει. Και παλευοντας να κρατησω την ισσοροπια μου πισωπαταω ολο και πιο πισω. Οσο με πλησιαζει βλεπω οτι ειναι σχεδον μωρο ακομα και προσπαθω να το πιασω. Με δαγωνει δυο φορες στα χερια και εξοργιζομαι. Το αρπαζω απο τα μπροστινα ποδαρακια και εκεινο αρχιζει ξαφνικα να κλαψουριζει, σαν να καταλαβε οτι το παρακανε. Δεν σκεφτομαι τιποτα εκεινη την στιγμη, παρα να το πεταξω με δυναμη στο κενο. Πεφτει και τελικα μετα απο μερικους σπασμους πεθαινει. Ο εκνευρισμος μου ειναι πιο μεγαλος απο τον φοβο μου και τελικα περναω και φτανω στο σπιτι οπου βλεπω το φαντασμα του ζωου να με περιμενει στην πορτα. Κοιταω τα αιματα στο χερι μου απο την προηγουμενη επιθεση του και κανω δυο σταθερα απειλητικα βηματα προς το μερος του. Κατεβαζει το κεφαλι και περιμενει. Αρχιζω να το λυπαμαι. Το πλησιαζω κι εκεινο ακινητο τρεμει. Προσπαθω να το χαιδεψω αλλα το χερι μου περναει μεσα απο το διαφανο σωμα του. Καταλαβαινει οτι δεν θα το πειραξω. Τι παραπανω να του κανω δηλαδη τωρα. Απο τοτε το εχω μαζι μου. Και οταν περασα κι εγω στον δικο του κοσμο παρεμεινε πιστος μου φιλος....

Η Ιστορια Ενος Φαντασματος

Ενα απο τα φαντασματα που με συντροφευουν τα μοναχικα βραδυα μου, μου ειπε χθες την παρακατω ιστορια και την μεταφερω με τα δικα του λογια:

Ημουν σε ενα αγνωστο μερος το οποιο κατα ενα περιεργο τροπο μου ηταν πολυ γνωστο και οικειο, σαν να εμενα εκει ολη μου την ζωη. Μουντο μερος, συννεφιασμενο μονιμα και στο βαθος του οριζοντα να σκιζουν τον ουρανο αστραπες.Σε μας εφτανε μονο το φως τους και ο αποηχος απο τις βροντες. Στον κεντρικο δρομο της μικρς πολης δεσποζει μια μεγαλη επιβλητικη επαυλη.

Βαρια ξυλινη πορτα με σιδερενιες λεπτομεριες. Μεγαλα παραθυρα που βαριες σκουροχρωμες κουρτινες κρυβουν το εσωτερικο του απο αδιακριτα βλεματα και απο το λιγοστο φως που βλεπει την υπολοιπη πολη. Βρικεται χτισμενη στην μεση ενος καταθλιπτικου κηπου, και ειναι περιφραγμενη με πετρινο τοιχο. Η αυλοπορτα ειναι παντα κλεισμενη με ενα μεγαλο σκουριασμενο λουκετο. Σαν να ειναι ακατοικητο για χρονια. Μονο που ολοι γνωριζουν οτι κατοικειται απο ενα μυστηριο ζευγαρι, το οποιο ομως σπανια βλεπει κανεις.

Μεσα στον κηπο υπαρχουν ανθρωπινα αγαλματα, τοσο ανθρωπινα, που μοιαζουν με βαλσαμωμενους ανθρωπους. Αντρες και γυναικες ντυμενοι με ρουχα δουλειας σαν να φροντιζουν το κηπο. Ειναι απλα σαν παγωμενοι. Ενας αντρας κατω απο ενα δεντρο με ενα σκαλιστιρι στο χερι. πιο διπλα μια κοπελα μπροστα σε μια τριανταφυλλια με μαυρα λουλουδα κραταει ενα ψαλιδι στο χερι σαν να θελει να κοψει τα λουλουδια. Ενας αλλος ανδρας καπου μαζευει φυλλα με μια τσουγκρανα. Και μια ακομα κοπελα μπροστα στο πηγαδι με ενα κουβα μπροστα της. Υπαρχουν αλλα τουλαχιστον 5 τετοια ανθρωπινα αγαλματα.

Ενα πρωι περναω απο εκει και βλεπω το λουκετο της πορτας του κηπου να λειπει και την πορτα μισανοιχτη. Μεσα στον κηπο ο ανθρωποι που βλεπαμε παντα σε ακινησια, τωρα μιλανε μεταξυ τους, δουλευουν και φερονται φυσιολογικα. Πλησιαζω παραξενεμενος και ενας απο τους εργατες ερχεται κοντα και μου λεει: Λειπει ο Κυριος και η Κυρια. Μονο οταν λειπουν Εκεινοι μπορουμε εμεις να κινουμαστε. Και αυτο γινεται σπανια. Παρατηρω οτι μεσα στον κηπο εχει εμφανιστει ενα ακομα κτιριο. Ενας οροφος που στιριζεται πανω σε κολωνες με περιεργα σκαλισματα και μια τεραστια σκαλα που οδηγει στο περιεργο εκεινο δωματιο.

Εκεινη την στιγμη απο την ακρη του δρομου εμφανιζεται ενας ψηλος ανδρας με μακρυα μαλλια και αγελαστο οστεωδες προσωπο. Φοραει μαυρα ρουχα και μια μαυρη καπα. Δυο βηματα παραπισω του τον ακολουθουν αλλοι δυο αντρες, μικροτερου αναστηματος αλλα με τα ιδια σκοτεινα ρουχα. Περνανε απο μπροστα μας χωρις να μας προσεξουν, μπαινουν μεσα στην αυλη και κατευθυνονται και οι τρεις προς το καινουριο κτιριο και ανεβαινουν τα σκαλια. Ο αντρας του κηπου με πληροφορει οτι ο ανθρωπος που ειδαμε ειναι καποιος πολυ σημαντικος. Η παρουσια του μου δημιουργει μια περιεργη ελξη και αυτο με κανει σχεδον υπνωτισμενος να τον ακολουθησω.

Στο τελος της σκαλας βρισκομαι μεσα σε μια μεγαλη στενομακρη αιθουσα, θυμιζει πολυ καθολικη εκκλησια, μονο που δεν εχει ουτε παραθυρα ουτε κανενος ειδους θρησκευτικο αγαλμα. Φωτιζεται ολη απο τεραστιους πολυελαιους, με δεκαδες κερια ο καθενας. Υπαρχουν δυο στηλες με καθισματα που ειναι ολα γεματα με κοσμο ντυμενο στα μαυρα στην μεση ενας διαδρομος στρωμενος με ενα πορφυρο βαρυ χαλι. Στο τελος του διαδρομου υπαρχει ενα ανοιχτο αδειο φερετρο ντυμενο με μωβ βελουδο. Μπροστα απο το φερετρο στεκεται εκεινος ο ανδρας και δεξια και αριστερα κρατοντας κατι που δεν μπορω να διακρινω στεκονται οι δυο ακολουθοι του. Τα κεφαλια των παρεβρισκομενων γυριζουν προς το μερος μου και ο αντρας με κοιταει καταματα και με βαθια και σταθερη φωνη τον ακουω να μου λεει:
Ελα, Σε περιμενουμε

Τοτε μονο καταλαβαινω οτι ολος αυτος ο κοσμος εχει μαζευτει εκει και περιμενει εμενα. Οτι εκεινο το φερετρο προοριζεται για εμενα. Περιμενουν να πεθανω. Ειναι τρομακτικο και αρχιζω να τρεμω. Ο αντρας απλωνει το χερι προς το μερος μου! εν μπορω να κανω τιποτα αλλο παρα να περπατησω πανω στο βαρυ χαλι που πνιγει τα βηματα μου και να παω προς το μερος του. Οι ακολουθοι του με βοηθαν να ξαπλωσω μεσα στο φερετρο και νιωθω το βελουδο του να με αγκαλιαζει. Το σκεπασμα του παρεμενει ανοιχτο και ακουω την βαθεια και επιβλητικη φωνη του να απαγγελει αγνωστες λεξεις. Ετσι απλα, νανουριζομαι και αποκοιμαμαι...

Και μετα το απολυτο κενο...

Μια Ιστορια Απο Το Δασος Της Νεκρης Ελπιδας

Σκοτεινες σκεψεις χανονται στην ηρεμη νυχτα
και μια ψυχη θρηνει μοναχη της σ'απομερα μονοπατια πονου
Ενα φως, μια αχτιδα φεγγαριου τρεμοπαιζει τρομαγμενη
και ασχοφαινεται μεσα απο συννεφα που ριχνουν αραιες σταγονες δακρυων
Μια σκια περπαταει σκυφτη αναμεσα απο κουφαλες σαπιων δεντρων
Τρανταζεται σε καθε λυγμο.
Περιπλανιεται κλαιγοντας και ψαχνοντας. Προσπαθει να εντοπισει
τους θρηνους που μπλεκονται με το δικο της κλαμα.
Σονταφτει σε πεσμενα κλαδια και κουφαρια ελπιδας.
Μιας ελπιδας που αφησαν να πεθανει οσοι απογοητευτηκαν
και τα παρατησαν νωρις.
Νιωθει και την δικη της ελπιδα να ψυχοραγει.
Η Σκια εξαντλημενη γερνει σε μια κουφαλα να ξαποστασει,
ολο το βραδυ σερνεται ολομοναχη παραπατωντας.
Αποκοιμηθηκε.

Και ηρθε το ξημερωμα.. Τα συννεφα χαθηκαν και ενας δειλος ηλιος
προσπαθει να φωτισει λιγο με το χαμογελο του εκεινη την γωνια
της καταθλιψης και του θανατου.
Το φως, οσο λίγο και να ειναι, φτανει για να κανει την Σκια να
χαθει μεσα στην κουφαλα που πλαγιασε.
Μεχρι να βραδιασει ξανα και να συνεχισει την μοναχικη της
αναζητηση.

Το Δασος Της Νεκρης Ελπιδας

Σκοτεινα μονοπατια, αδεια απο σκεψεις
Μονο κατι ξεχασμενα αστερια τρεμοπαιζουν
λιγο πριν σβησουν κι εκεινα για παντα.

Μαυρες σκιες στοιχιωνουν τα ξεχασμενα ονειρα
που παραπεταμενα σε υγρες κουφαλες δεντρων
σαπιζουν μεσα στα ιδια τους τα δακρυα

Και το σκοταδι απλωνεται βαρυ πανω απο
το δασος της νεκρης ελπιδας.
Ενα δασος που το ξεχασε ο ηλιος.

Ενα δασος που καποτε εσφυζε απο ζωη.......
τωρα μονο κλαματα ψυχων που απελπιστηκαν
σχιζουν τον ζοφερο αερα του.

Παραληρημα

Ποιος φοβος κυνηγαει την σκεψη σου? Γιατι δεν καθεσαι σε μια μερια να μου μιλησεις. Μην φοβασαι κι εγω μονη ειμαι. Ελα λιγο πιο κοντα, ισα-ισα να σε ακουω, εισαι μακρυα και ψυθιριζεις. Η να ερθω πιο κοντα εγω? Μην απομακρυνεσαι, πλησιαζω για να μπορω να σε ακουω, μην φοβασαι σου λεω. Μα μεχρι πριν τρεις μερες δεν φοβοσουν, ερχοσουν κοντα μου. Τωρα τι επαθες?

Τους εδιωξα ολους

Σημερα τους εδιωξα ολους, φαντασματα, μοναξια, εφιαλτες. ΟΛΟΥΣ

Και δεν νιωθω μονη, αφου ξερω οτι μολις νυσταξω θα ερθω να ξαπλωσω διπλα σου και μεσα στον υπνο σου θα γυρισεις να με αγκαλιασεις! Και θα αποκοιμηθω με ενα χαμογελο ευτυχιας στο προσωπο μου!!

Σ'αγαπω αγγελε μου...

Εγω και τα φαντασματα

Και οσο ο ηλιος αποχαιρετα σιγα σιγα την μερα και δινει την θεση του στην νυχτα, αρχιζει να με στοιχειωνει παλι η μοναξια μου. Και παρολο που ξερω οτι θα γυρισεις, η χαρα του να σε περιμενω στριμωχνεται σε μια γωνια του μυαλου, τοσο μικρη και απομερη που σχεδον χανεται! Η πολη καποια στιγμη θα ησυχασει απο τους θορυβους της και τοτε ειναι που θα με κυκλωσει η πραγματικη ερημια.

Περιμενοντας το αυριο, που οσο και αν φαινεται κοντα, για μενα θα ειναι τοσο μακρινο.Και εγω ειμαι εδω... με συντροφια τον μονοτονο ηχο του πληκτρολογιου, να περιμενω... και να περιμενω...

Μεχρι να ερθει η ωρα που θα ερθουν τα φαντασματα να μου κανουν παρεα, να καθησουν στην ακρη του καναπε μου και να μου πουν τις ιστοριες τους... Ιστοριες που ποτε κανεις δεν ακουσε γιατι παντα ολοι τις φοβοντουσαν. Ιστοριες χαμενες για χρονια μεσα στην λησμονια.

Οπως εκεινη την πρωτη που μου ειπε το ενα απο τα δυο... και αληθεια τρομαξα λιγακι, αλλα δεν εφυγα. Αν ειχα φυγει ποσα χρονια ακομα θα περιμεναν ξανα χαμενα μεσα στην δικη τους μοναξια καποιον που να μην φοβαται και να εχει το θαρρος να τα ακουσει.

Κι ετσι ενωνουμε τις μοναξιες μας, τους μιλαω κι εγω καμια φορα, αλλα εκεινα εχουν πιο πολυ αναγκη απο μενα απο καποιον ακροατη. Κι ετσι τα ακουω χωρις να τα διακοπτω. Μονο οταν σταματησουν την αφηγηση, κουρασμενα απο την προσπαθεια των αναμνησεων, τοτε αφηγουμαι κι εγω καποιο ονειρο, καποιον εφιαλτη, καποια αναμνηση παλια! Ετσι περνανε τα βραδια μου, μεχρι ο μορφεας να με παρει αγκαλια και να ερθεις εσυ στα ονειρα μου.

Ονειρο

Η Νύχτα άπλωσε τα πέπλα της στον μικρό κήπο, άνεμος δεν φυσάει και ο ουρανός βαμμένος από τα κόκκινα καυτά δάκρυα αίματος του φεγγαριού που πέφτοντας στην γη σχηματίζουν μια μικρή κόκκινη λιμνούλα στο χώμα! Στον μικρό κηπάκο μια όμορφη ζωηρή νεαρή τριανταφυλλιά γεμάτη μπουμπουκάκια που περιμένει πως και πως ποτέ θα ανοίξουν να ομορφύνουν το μέρος και να τα καμαρώσει. Κι εκείνα ήδη έχουν αρχίσει να ξεπροβάλουν δειλά-δειλά και να κοιτάν τη κατάματα την φύση. Και μέχρι τα μισά της νύχτας έχουν σχεδόν ανοίξει όλα άσπρα μικρά τριανταφυλλακια που ανοίγουν ντροπαλά.

Σχεδόν όλα.

Ένα μόνο μπουμπουκάκι, πιο ψηλό από τα άλλα, περιτριγυρισμένο από τα αδερφάκια του ακόμα δεν τολμάει να ανοίξει. Φοβάται την μοίρα που το περιμένει σε κάποιο άψυχο βάζο με μπαγιάτικο νερό? Φοβάται τον θάνατο που μοιραία θα έρθει όταν μαραθεί? Φοβάται την στιγμή που θα αντικρύσει τα άσπρα πέταλά του να αποκτουν το θλιβερο χρώμα του θανατου, το χρώμα του σαπισματος? Όλα τα φυτά και τα δέντρα από μακριά που φτάνει μέχρι εκεί το βλέμμα τους περιμένουν κρατώντας ακόμα και την αναπνοή τους. Η λευκή τριανταφυλλιά η μόνη που έχει το θάρρος να θροΐζει ελαφρά. Προσπαθεί να μην το τρομάξει παραπάνω, και θέλει απαλά και γλυκά να το πείσει, να το ενθαρρύνει να ανθίσει.

Ξαφνικά μια ριπή ανέμου απρόσμενη μέσα στην απόλυτη ακινησία παρασέρνει μερικά κόκκινα δάκρυα, από το φεγγάρι που ακόμα θρηνεί ασταμάτητα, τα οποία πέφτουν πάνω στο κλειστό λουλουδάκι. Και εκείνο λες και τρόμαξε από την απρόσμενη επαφή ανοίγει με μια απότομη κίνηση. Ο άνεμος σταματά, το φεγγάρι σταματάει κι εκείνο το κλαμα του και κοιτάζει απορημένο το τελευταίο λουλουδάκι της λευκής τριανταφυλλιάς που άνοιξε μόλις τα δάκρυα του, άφησαν πάνω του κόκκινα φιλιά!

Ένας ψίθυρος απλώνεται σαν νερό που κυλαει από δέντρο σε δέντρο και από λουλούδι σε λουλούδι. Η τριανταφυλλιά και τα άσπρα παιδάκια της κοιτάζουν κι εκείνα με έκπληξη το τριανταφυλλάκι που γεννήθηκε κόκκινο βαμμένο από τα δάκρυα!

Και το θέαμα μαγευτικό! Άσπρα τριαντάφυλλα που πλαισιώνουν ένα κόκκινο. θέαμα μόνο για μια νύχτα. Αύριο θα καταλήξουν σε κάποιο βάζο.

Εκτός κι αν…

Un Corazόn

Un corazόn enamorado
canta una canciόn mάgica
y viaja en las nubes
y no teme a la muerte

Ahora quiere decirle
que este corazόn es mίo
No me digas adiόs
no puedo vivir sin ti.....

Νυχτερινη Μερα

Εγινε η νυχτα μου μερα...!! Τι τελειο που ειναι! Εξω σκοταδι, να εχει αστερια κι εγω να νιωθω την δροσια του πρωινου. Να νιωθω φως να με πλημμυριζει! Τι ομορφη αισθηση που δυστυχως ξερω οτι θα σβησει τοσο γρηγορα. Πριν χαραξει ακομα εξω η μερα εγω θα βυσιστω παλι στο σκοταδι, οχι μονο της νυχτας αλλα και της ελειψης σου απο διπλα μου.

Καληνυχτα......

Νυχτα που γυριζεις...? Ποιος αερας μπερδευει τις σκεψεις σου? Ποιων αστεριων η λαμψη τυφλωνει τα ονειρα σου? Συννεφα μαζευτειτε, δροσιστε με, με τα δακρυα σας. Σκεπαστε τα αστερια, γιατι μου θυμιζουν τα ματια του και...

Η αναμνηση ειναι ο χειροτερος συντροφος οταν εισαι μονος. Και οταν αυτη την μοναξια δεν την εχεις διαλεξει, ειναι ακομα χειροτερη. Ξεπηδαν ενα σωρο γιατι, που απαντηση δεν εχουν. Και μενω μονη, να ζηταω παρηγορια στην μελανχολια της βροχης. Της βροχης που τρυπωσε στην ψυχη μου.

Οι σκεψεις πολλες και σκορπιες. Γυριζουν μεσα στο κεφαλι μου σαν να τις στοβιλιζει αερας δυνατος... Και ο υπνος δεν ερχεται ποτε. Παρασειρεται και αυτος στην τρελη δυνη!

Μεχρι να ερθει παλι το πρωι και να με βρει ξενυχτισμενη, κουρασμενη, και με μονη συντροφια ενα δακρυ που αποκοιμηθηκε πανω στο μαξιλαρι μου!

Καληνυχτα...

Sad S(t)or(r)y

-Και οταν το ρολοι χτυπησει 3 φορες θα ερθω στο λιμανι της κρυσταλινης σιωπης να σε καλωσορισω...
-Γιατι στις 3? θα ειναι σκοτεινα... Πως θα σε δω...
-Δεν χρειαζεται να με δεις εσυ, θα σε βρω εγω απο την λαμψη σου...
-Κι αν σε τυφλωσω???
-Τοτε η τελευταια εικονα που θα μεινει χαραγμενη μεσα μου θα ειναι απο σενα...
-Θα εχω τυψεις...
-Δεν θα εχεις, θα ειμαι ευτυχισμενος που η τελευταια εικονα μου θα ειναι δικη σου.
-Ανοησιες. Θελω να με βλεπεις οταν σε κοιτω.
-Βρες λοιπον μια λυση για να βρεθουμε στο σκοταδι.
-θα σου τραγουδησω ενα σκοπο.
-Τραγουδας?
-Μονο για σενα. Μονο για να μην χαθεις. Για να ερθεις κοντα μου.
-Πως θα μοιαζει?
-Δεν ξερω, εκεινη την ωρα θα τον φανταστω.
-Κι αν μπερδευτει με αλλο τραγουδι.
-Εσυ θα ξερεις ποιο ειναι για σενα.
-Κι αν μπερδευτω?
-Αν μπερδευτεις, τοτε δεν με αγαπησες ποτε.
-Εισαι σκληρη!
-Δεν ειμαι. Αν μπερδευτεις σημαινει οτι δεν μπορεις να με αναγνωρισεις...
-.........
-Δεν μιλας?
-Μιλα μου εσυ. Να μεινει στην μνημη μου καλα τυπωμενη η φωνη σου.
-Να σου πω μια ιστορια?
-Φυσαει αερας και δεν σε ακουω καλα....
-....
-Δεν σε ακουω... Μην χανεσαι σε παρακαλω....
-Θα.... σε....
-Σε παρακαλω
-Περιμενω.......
-Σ'αγαπαω!!!!!