Παρεες Φαντασματων

Η νύχτες όλο και πιο σκοτεινές! Όλο και πιο μοναχικές. Καμία φορά τα φαντάσματα μου φέρνουν και παρέα. Παρέα που δεν είναι πάντα ευχάριστη, συνήθως είναι τρομακτική. Όπως το φάντασμα του μικρού άγριου σκυλιού που μου έφερε ένα βράδυ το δεύτερο φάντασμα. Ενώ το μικρο φάντασμα του ζώου ήταν ήρεμο στα πόδια του, εκείνο άρχισε να μου λέει πώς το υιοθέτησε!


Γύριζα από μια δουλεία, και το σπίτι μου ήταν δίπλα σε μια καφετέρια ο μόνος δρόμος για να φτάσω από εκεί στο σπίτι μου ήταν να ανέβω μια αρκετά μεγάλη σκάλα. Στο τέλος αυτής της σκάλας και ανάμεσα σ' αυτήν και το σπίτι μου απλώνεται μια μεγάλη τάφρος. Ο μόνος τρόπος να φτάσω στο σπίτι μου είναι να ακροβατήσω πάνω σε ένα τοίχο που ενώνει της δυο πλευρές και έχει πλάτος μόλις 15 εκατοστά και υψος πανω απο 3 μετρα. Τρεμοντας απο τον φοβο μου ξεκιναω να κανω μερικα δειλα βηματα πανω στον τοιχο αλλα φοβαμαι πολυ και δικομαζω να οπισθοχωρησω. Και τοτε βλεπω στην κορυφη της σκαλας ενα αγριο σκυλι το οποιο τρωει κατι που του πεταξε καποιος απο την καφετερια. Φαινεται πολυ αγριο και δεν τολμω να γυρισω πισω. Φωναζω να του ξαναδωσουν κατι να φαει για να μπορεσω να φυγω αλλα κανεις δεν με ακουει. Το αγριεμενο πλασμα αρχιζει να με πλησιαζει. Και παλευοντας να κρατησω την ισσοροπια μου πισωπαταω ολο και πιο πισω. Οσο με πλησιαζει βλεπω οτι ειναι σχεδον μωρο ακομα και προσπαθω να το πιασω. Με δαγωνει δυο φορες στα χερια και εξοργιζομαι. Το αρπαζω απο τα μπροστινα ποδαρακια και εκεινο αρχιζει ξαφνικα να κλαψουριζει, σαν να καταλαβε οτι το παρακανε. Δεν σκεφτομαι τιποτα εκεινη την στιγμη, παρα να το πεταξω με δυναμη στο κενο. Πεφτει και τελικα μετα απο μερικους σπασμους πεθαινει. Ο εκνευρισμος μου ειναι πιο μεγαλος απο τον φοβο μου και τελικα περναω και φτανω στο σπιτι οπου βλεπω το φαντασμα του ζωου να με περιμενει στην πορτα. Κοιταω τα αιματα στο χερι μου απο την προηγουμενη επιθεση του και κανω δυο σταθερα απειλητικα βηματα προς το μερος του. Κατεβαζει το κεφαλι και περιμενει. Αρχιζω να το λυπαμαι. Το πλησιαζω κι εκεινο ακινητο τρεμει. Προσπαθω να το χαιδεψω αλλα το χερι μου περναει μεσα απο το διαφανο σωμα του. Καταλαβαινει οτι δεν θα το πειραξω. Τι παραπανω να του κανω δηλαδη τωρα. Απο τοτε το εχω μαζι μου. Και οταν περασα κι εγω στον δικο του κοσμο παρεμεινε πιστος μου φιλος....