H Συναντηση Στο Δασος Της Νεκρης Ελπιδας

Βραδιασε ξανα. Τα χαρουμενα τιτιβισματα των πουλιων που ειναν καλυψει ολο το πρωινο τη θρηνο της ψυχης σωπασαν, και η σκια αρχισε σιγα σιγα να εμφανιζεται παλι στην κουφαλα του δεντρου ποτ ειχε αποκοιμηθει το προηγουμενο ξημερωμα. Ξυπνησε ξαφνιασμενη. Ποσο κοιμηθηκε? Ουτε που ηξερε... ξεκουραστη παντως δεν ηταν. Ποση ωρα να περασε αραγε. Πεντε λεπτα? Δεκα? Αγνωστο. Κοιταξε γυρω της. Μονο τ'αστερια αχνοφωτιζαν λιγο το εφιαλτικο δασος της Νεκρης Ελπιδας.

Ξαφνικα κατι κουνηθηκε λιγο παραπερα. Εμεινε ακινητη παρατηρωντας. Μια ακομα Σκια ειχε ξυπνησει και τεντωνοταν.

-Είναι κανείς εκεί? ρωτησε δειλα.

Σιωπη. Μονο μερικα σαπια φυλλα θροισαν και ακουγονταν η ψυχη που δεν σταματουσε τον θρηνο ουτε για μια στιγμη.

-Γεια!! Ξαναφωναξε.
-Γεια!!!! Που εισαι? ηρθε μια ηρεμη απαντηση.
-Εδω. Κοιμηθηκα για λιγο. Δεν ξερω για ποσο. Και ξυπνησα απο τον μονοτονο θρηνο.
-Κι εγω... Ακολουθησε την φωνη μου κι ελα κοντα μου.
-Μιλα μου τοτε...

Η καινουρια σκια αρχισε να σιγοτραγουδαει ενα θλιμενο σκοπο.

-Σε Βρηκα. Η πρωτη Σκια σταθηκε κοντα σε ενα σαπιο δεντρο. Πως Βρεθηκες εδω?
-Ακολουθοντας τον θρηνο.. Εσυ?
-Τι αλλο θυμασαι?
-Θυμαμαι..... Ενα σπιτι.
-Ειχες σπιτι??
-Δεν ξερω αν ηταν δικο μου. Αν ειχα ζησει ποτε εκει.
-Και πως ηταν?
-Μεγαλο. Σκοτεινο. Βαρια επιπλα σκεπασμενα με σεντονια. Στο σαλονι ειχε ενα μεγαλο πιανο με ουρα. Μεγαλους καθρεφτες με ξυλινες κορνιζες. Μια βιβλιοθηκη με αρκετες δεκαδες σκονισμενα βιβλια. Καναπεδες τεραστιοι σκουροχρωμοι φαινοντουσαν μεσα απο σκοροφαγωμενες τρυπες στα σεντονια που τους καλυπταν. Μια ξυλινη στρογγυλη τραπεζαρια με 8 καρεκλες και 2-3 μεγαλες πολυθρονες. Ολα βαλμενα ατακτα στον χωρο. Βαριες κουρτινες απο μωβ βελουδο εμποδιζαν το φως να μπει μεσα. Εκανα πολυ ωρα να συνηθησω το σκοταδι. Η κουζινα αδεια. Αραχνες παντου. Στο νεροχυτη, στις παρατημενες κατσαρολες, παντου σου λεω. Ιστοι εφτιαχναν ενα καλυμα πανω σε ολα τα ραφια. Σπασμενα ντουλαπια, γυαλια... σαν να φυσηξε δυνατος αερας και να ρημαξε τα παντα.
-Φοβηθηκες?
-Οχι, μελαγχολησα απλα. Στα επανω δωματια, που ηταν και οι κρεβατοκαμαρες το ιδιο σκηνικο, ρημαγμενα ολα. Τεραστια σιδερενια κρεβατια με ουρανο. Και σε μια απο τις κρεβατοκαμαρες μια μωρουδιακη κουνια με μερικα σκωροφαγωμενα πανικα κουκλακια μεσα.
-Θλιβερο. Τι εκανες εκει?
-Τιποτα περιφερομουν... Ειχε και υπογειο, αλλα ηταν θεοσκοτεινα.
-Δεν φοβηθηκες?
-Δεν μπορεσα να παω. Ηταν κλειδωμενα.
-Δεν ειχε περιεργεια ομως να πας?
-Οχι το εσωτερικο του σπιτιου μου ειχε φερει ηδη θλιψη, δεν ηθελα να παω εκει κατω ακομα κι αν ειχα το κλειδι η ηταν ξεκλειδωτα.
-Μετα?
-βγηκα εξω, στο σκοταδι. Ειχα ακουσει τον θρηνο απο ωρα και αρχισα να ψαχνω να δω απο που ερχεται. Βγηκα στην αυλη. Μαραμενα και ξεραμενα λουλουδια γυρω γυρω και ενα τεραστιο δεντρο καμμενο ισως απο κεραυνο.
-Θλιβερο.
-Και ετσι βρεθηκα να περιπλανιεμαι σ'αυτο το δασος. Θα προτιμουσα να ειχα μεινει στο θλιβερο εκεινο σπιτι απο το να χαθω σε αυτο το τρομακτικο μερος. Εσυ πως κατεληξες εδω?
-Εχω μπερδευτει. Οσα θυμαμαι ειναι σαν ονειρο. Μπερδεμενο. Δεν μπορω να ξεχωρισω τι ειναι αναμνηση πραγματικη και τι αναμνηση ονειρου.
-Θες να ψαξουμε μαζι για τον θρηνο και να μου πεις?
-Ας ειναι.. Παμε

Οι δυο Σκιες κοιταξαν γυρω τους. Ειχε σηκωσει αερα που παρασερνε ξεραμενα φυλλα και σκονη. Αρχισαν να περπατανε η μια διπλα στην αλλη. Σιωπουσαν προσπαθοντας να εντοπισουν απο που ερχοταν ο θρηνος. Δεν εκλαιγε πια καμια απο τις δυο. Η συντροφια που εκανε η μια στην αλλη ηταν και για τις δυο παρηγορια!!!!!