Και οσο ο ηλιος αποχαιρετα σιγα σιγα την μερα και δινει την θεση του στην νυχτα, αρχιζει να με στοιχειωνει παλι η μοναξια μου. Και παρολο που ξερω οτι θα γυρισεις, η χαρα του να σε περιμενω στριμωχνεται σε μια γωνια του μυαλου, τοσο μικρη και απομερη που σχεδον χανεται! Η πολη καποια στιγμη θα ησυχασει απο τους θορυβους της και τοτε ειναι που θα με κυκλωσει η πραγματικη ερημια.
Περιμενοντας το αυριο, που οσο και αν φαινεται κοντα, για μενα θα ειναι τοσο μακρινο.Και εγω ειμαι εδω... με συντροφια τον μονοτονο ηχο του πληκτρολογιου, να περιμενω... και να περιμενω...
Μεχρι να ερθει η ωρα που θα ερθουν τα φαντασματα να μου κανουν παρεα, να καθησουν στην ακρη του καναπε μου και να μου πουν τις ιστοριες τους... Ιστοριες που ποτε κανεις δεν ακουσε γιατι παντα ολοι τις φοβοντουσαν. Ιστοριες χαμενες για χρονια μεσα στην λησμονια.
Οπως εκεινη την πρωτη που μου ειπε το ενα απο τα δυο... και αληθεια τρομαξα λιγακι, αλλα δεν εφυγα. Αν ειχα φυγει ποσα χρονια ακομα θα περιμεναν ξανα χαμενα μεσα στην δικη τους μοναξια καποιον που να μην φοβαται και να εχει το θαρρος να τα ακουσει.
Κι ετσι ενωνουμε τις μοναξιες μας, τους μιλαω κι εγω καμια φορα, αλλα εκεινα εχουν πιο πολυ αναγκη απο μενα απο καποιον ακροατη. Κι ετσι τα ακουω χωρις να τα διακοπτω. Μονο οταν σταματησουν την αφηγηση, κουρασμενα απο την προσπαθεια των αναμνησεων, τοτε αφηγουμαι κι εγω καποιο ονειρο, καποιον εφιαλτη, καποια αναμνηση παλια! Ετσι περνανε τα βραδια μου, μεχρι ο μορφεας να με παρει αγκαλια και να ερθεις εσυ στα ονειρα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου