Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

Σπασμενος Καθρεφτης


Έσπασε ο καθρέφτης που κρατούσα στα χέρια μου. Έγινε κομμάτια που σκόρπισαν παντού. Γύρω μου, χιλιάδες μικρά κομματάκια, λες και δεν έσπασε ένας μικρός καθρέφτης αλλά κάποιος από εκείνους τους τεράστιους που πιάνουν τοίχο από άκρη σ' άκρη. Δεν μπορώ να κουνηθώ ούτε βήμα Φοβάμαι ότι θα καρπωθούν τα μικρά κομματάκια στα πόδια μου. Κοιτάζω γύρω μου, και ξαφνικά τα μεγαλύτερα κομμάτια του καθρέφτη σαν να ζωντανεύουν. Δείχνουν εικόνες από το παρελθόν μου σαν αποσπάσματα ταινίας. Ψάχνω να βρω τις χαρούμενες στιγμές μου, δεν μπορώ να πω ψέματα είχα μερικές κάποτε, τι έχει καλύψει όμως η πίκρα και ο πόνος. Τι μου συμβαίνει? Γιατί ξεχάστηκαν τα λίγα καλά που είχα, γιατί σβήστηκαν από τα αποσπάσματα της ζωής μου που παίζουν μπροστά μου μέσα από τα σπασμένα κομμάτια? Μήπως δεν υπήρξαν ποτέ? Μήπως τα ονειρεύτηκα? Μήπως..

Πόσες ερωτήσεις θα κάνω ακόμα στο αέρα? Φωνάζω μέχρι που κλείνει η φωνή μου. Δεν μπορεί να τα φαντάστηκα. Δεν γίνεται.

Τελειώνει η παράσταση. Οι φόβοι μου παίρνουν μορφή και ξεπηδάνε μέσα από τα κομμάτια. Είχα τόσους πολλούς φόβους που ούτε εγώ δεν το ήξερα Στροβιλίζονται γύρω μου. Τώρα στριγκλίζουν εκείνες, εγώ έχω χάσει την φωνή μου. Χάνω τις αισθήσεις μου καθώς νιώθω τις παγωμένες του ανάσες....

Και μετά ... τίποτα...


5 σχόλια:

lakis είπε...

Όλοι έχουμε τους φόβους και τα φαντάσματά μας. Το μόνο όπλο που διαθέτουμε για να τα αντιμετωπίσουμε είναι οι όμορφες στιγμές, γι' αυτά ψάξε βαθιά στα σεντούκια της μνήμης σου για να τις ανακαλύψεις ξανά.

Sad_Vampiress είπε...

Δυστυχως στην θαλασσα των ατυχιων μου τα ομορφα ειναι σταγονουλες, τοσο μικρες... σταγονες στο μεγεθος ενος κοκκου απο αμμο...
Που να τις ψαξω και που να τις βρω...

σ'ευχαριστω που περασες απο την γωνια μου!

γυάλινο δάκρυ είπε...

Δεν βρίσκουμε εύκολα τα όμορφα επειδή δεν τους δίνουμε τη σημασία που τους πρέπει.. Μην αφήνεις το φόβο να σε νικάει. Κι εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω. Το κείμενό σου μου ταιριάζει πολύ. Καλημέρα!

Sad_Vampiress είπε...

Τι γινεται οταν τα ολα τα ομορφα
τα εχει σκοτεινιασει η σκια του
θανατου??? (μεταφορικα και κυριολεκτικα)

γυάλινο δάκρυ είπε...

Δυστυχώς ο θάνατος είναι κάτι αναπόφευκτο που συνέβη και θα συμβεί σε όλους μας.. Αναγκαστικά πρέπει να ξεπεράσουμε τον πόνο, αν και ποτέ δε θα φύγει τελείως από μέσα μας και να προχωρήσουμε.. Διαφορετικά θα έρθει η στιγμή που θα φύγουμε κι εμείς από αυτή τη ζωή συνειδητοποιώντας ότι αναλώσαμε όλη μας την ενέργεια και τις στιγμές μας στο φόβο και τη θλίψη.. Και το λέω εγώ, που ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ο θάνατος αγαπημένων και δεν ξεπερνάω εύκολα πράγματα.. Τα βάζω στην άκρη του μυαλού μου και συνεχίζω κρατώντας ότι ωραίο πρόλαβα να ζήσω.. Πού και πού οι αναμνήσεις εκείνων των στιγμών και τα γιατί ξεπετάγονται στις σκέψεις μου και με πνίγουν, κλαίω για λίγο, και μετά ξανακοιτάζω μπροστά..