Μια Ιστορια Απο Το Δασος Της Νεκρης Ελπιδας

Σκοτεινες σκεψεις χανονται στην ηρεμη νυχτα
και μια ψυχη θρηνει μοναχη της σ'απομερα μονοπατια πονου
Ενα φως, μια αχτιδα φεγγαριου τρεμοπαιζει τρομαγμενη
και ασχοφαινεται μεσα απο συννεφα που ριχνουν αραιες σταγονες δακρυων
Μια σκια περπαταει σκυφτη αναμεσα απο κουφαλες σαπιων δεντρων
Τρανταζεται σε καθε λυγμο.
Περιπλανιεται κλαιγοντας και ψαχνοντας. Προσπαθει να εντοπισει
τους θρηνους που μπλεκονται με το δικο της κλαμα.
Σονταφτει σε πεσμενα κλαδια και κουφαρια ελπιδας.
Μιας ελπιδας που αφησαν να πεθανει οσοι απογοητευτηκαν
και τα παρατησαν νωρις.
Νιωθει και την δικη της ελπιδα να ψυχοραγει.
Η Σκια εξαντλημενη γερνει σε μια κουφαλα να ξαποστασει,
ολο το βραδυ σερνεται ολομοναχη παραπατωντας.
Αποκοιμηθηκε.

Και ηρθε το ξημερωμα.. Τα συννεφα χαθηκαν και ενας δειλος ηλιος
προσπαθει να φωτισει λιγο με το χαμογελο του εκεινη την γωνια
της καταθλιψης και του θανατου.
Το φως, οσο λίγο και να ειναι, φτανει για να κανει την Σκια να
χαθει μεσα στην κουφαλα που πλαγιασε.
Μεχρι να βραδιασει ξανα και να συνεχισει την μοναχικη της
αναζητηση.

Το Δασος Της Νεκρης Ελπιδας

Σκοτεινα μονοπατια, αδεια απο σκεψεις
Μονο κατι ξεχασμενα αστερια τρεμοπαιζουν
λιγο πριν σβησουν κι εκεινα για παντα.

Μαυρες σκιες στοιχιωνουν τα ξεχασμενα ονειρα
που παραπεταμενα σε υγρες κουφαλες δεντρων
σαπιζουν μεσα στα ιδια τους τα δακρυα

Και το σκοταδι απλωνεται βαρυ πανω απο
το δασος της νεκρης ελπιδας.
Ενα δασος που το ξεχασε ο ηλιος.

Ενα δασος που καποτε εσφυζε απο ζωη.......
τωρα μονο κλαματα ψυχων που απελπιστηκαν
σχιζουν τον ζοφερο αερα του.

Παραληρημα

Ποιος φοβος κυνηγαει την σκεψη σου? Γιατι δεν καθεσαι σε μια μερια να μου μιλησεις. Μην φοβασαι κι εγω μονη ειμαι. Ελα λιγο πιο κοντα, ισα-ισα να σε ακουω, εισαι μακρυα και ψυθιριζεις. Η να ερθω πιο κοντα εγω? Μην απομακρυνεσαι, πλησιαζω για να μπορω να σε ακουω, μην φοβασαι σου λεω. Μα μεχρι πριν τρεις μερες δεν φοβοσουν, ερχοσουν κοντα μου. Τωρα τι επαθες?