Στην Αγκαλιά Της Νυχτας

Στην αγκαλιά της Νύχτας
στο βασίλειο των Χαμένων Ψυχών
έψαξα να βρω το αντίδοτο των αναμνήσεων
που δηλητηρίασαν το φως...

Στο βάθος του μυαλού
και στις σκιές της σκέψης,
σκοτεινές φιγούρες μυρίζουν θάνατο,
βουτηγμένες στον βάλτο του χρόνου.
Έρημα θύματα του πόνου.
Ένα ψέμα ανελέητο η μόνη τους αλήθεια.

Εκεί...

Στην αγκαλιά της Νύχτας
στο βασίλειο των Χαμένων Ψυχών
έψαξα να βρω το αντίδοτο των αναμνήσεων
που δηλητηρίασαν το φως...

Παρενθεση....

Κοιτα να δεις πραγματα... Αλλα ειχα στο μυαλο μου οταν ανοιξα αυτο το blog και αυτο το καταραμενο απο μονο του, επελεξε να αλλαξει πορεια! Ευτυχως δεν χρειαστηκαν μεγαλες αλλαγες. Δεν θα το αντεχα!!!!

Ενα Μισοπεθαμενο Δεντρο Στο Δασος Της Νεκρης Ελπιδας

Οι δυο Σκιες ειχαν αρχισει παλι να προσπαθουν να εντοπισουν τον θρηνο. Τωρα που περπατουσαν μαζι σχεδον διπλα διπλα δεν εκλαιγαν πια. Η συντροφια ειχε παραμερισει λιγο τον πονο. Δεν παραπαταγαν απο εδω και απο εκει. Δεν σκονταφταν στα σαπια κλαδια που τους εκλειναν τον δρομο.

Ειχαν να μιλησουν πολλη ωρα. Η καθε μια ηταν χαμενη στις δικες τις σκεψεις. Η μια σκεφτοταν το σπιτι που της ειχε μολις πριν λιγο διηγηθει η απροσμενη παρεα της, και η αλλη αναρρωτιοταν πια θλιβερη ιστορια να εκρυβε πισω της η σκια που περπατουσε τωρα διπλα της.

-Εσυ δεν μου ειπες τι θυμασαι. Αποφασισε να μιλησει πρωτη.
-Δεν ξερω πια τι απο αυτα που θυμαμαι ειναι ονειρα και τι εζησα πραγματικα... Προσπαθω να τα ξεμπερδεψω.

Ξαφνικα ενα περιεργο θρόισμα εκοψε την κουβεντα τους. Σταματησαν και εμειναν ακινητες να αφουγκραζονται. Κατι σαν να κινηθηκε κοντα τους. Θα ειχαν κι αλλη σκια στην παρεα τους? Ομως αυτο δεν εμοιαζε με ηχο απο σκια.. Εμοιζε σαν να φυσιξε αερας δυνατος και να τριφτηκαν απαλα μεταξυ τους κλαδια. Σχεδον τρομαξαν.

-Το ακουσες?? Ψυθιρισε η μια.
-Τι ηταν?

Το θροισμα δυναμωσε για μερικες στιγμες και σαν να ξεψυχισε.

-Που εισαι?? Φωναξαν και οι δυο μαζι... Τι θελεις???

-Λιγο Νερο... Μια σταλια Νερο. Ακουστηκε μια σβησμενη φωνη.

Ενα Δεντρο... Ενα δεντρο ζωντανο μεσα στο δασος της Νεκρης Ελπιδας... Αυτο κι αν ηταν ανελπιστο.

-Κανε προσπαθεια να κουνησεις λιγο ακομα τα κλαδια σου, να μπορεσουμε να σε βρουμε.

Σιωπη για λιγο.

-Λιγο πιο δυνατα. Καλυπτει τον ηχο σου ο θρηνος. Σε παρακαλω προσπαθησε λιγο. Φωναξε η μια Σκια γεματη αγωνια.

Το Δεντρο εκανε αλλη μια προσπαθεια

-Απο εδω ερχεται! Ελα γρηγορα. Νομιζω το βρηκα. Φωναξε η μια απο τις δυο.

Πραγματι. Ηταν ενα δεντρο. Εμοιαζε σαν ολα τα αλλα δεντρα. Σχεδον σαπιο, με μια τεραστια κουφαλα. Σαν εκεινη που ειχαν αποκοιμηθει και οι δυο την προηγουμενη νυχτα. Το Δεντρο ξεφυσιξε ανακουφισμενο.

-Λιγο νερο... Θα χαθω κι εγω σαν τα υπολοιπα δεντρα... Λιγο νερο. Παρακαλεσε γεματο αγωνια μαζευοντας και τις τελευταιες του δυναμεις.

Απλωσαν τα χερια τους και χαιδεψαν απαλα τον σαπιο κορμο.
-Κουραγιο, ψυθιρισαν. Κατι θα κανουμε.
-Λοιπον θα προσπαθησω να γυρισω πισω στο σπιτι εκεινο που σου ειπα πριν. Μπορει να υπαρχει μια σταλια νερακι.
-Θα χαθεις παλι... Και θα χαθουμε ολοι μας...!
-Δεν θα χαθω θα βαλω σημαδια πισω μου. Δεν θα χαθω.
-Να προσεχεις. Ευχηθηκε η Σκια
-Σ'ευχαριστω, ψυθιρισε το Δεντρο.
-Προσπαθησε να κρατησεις το Δεντρο ζωντανο φωναξε η Σκια καθως απομακρυνοταν.

Η αλλη Σκια εμεινε μαζι με το μισοπεθαμενο Δεντρο μην ξεροντας τι επρεπε να κανει. Ποια ιστορια αραγε να ειχε το Δεντρο εκεινο? Πως κατεληξε το δασος αυτο ετσι? Χιλια ερωτηματα θα μπορουσαν να βρουν απαντηση αν καταφερναν να του βρουν λιγο νερακι, και να το κρατησουν στην ζωη. Μεχρι ομως να του φερουν νερο επρεπε να βρει εναν τροπο να το κρατησει ζωντανο.

Μια Ιστορια Που Επρεπε Να Ειναι Χαρουμενη

'Εβρεχε χθες και αργα το βραδυ ενιωσα την συντροφια μου να περιφερεται στο δωματιο. Ηταν ενα απο εκεινα τα βραδια που μ'αρεσει να ξαπλωνω νωρις και με ολα τα φωτα σβηστα να απολαμβανω την βροχη. Και ακομα περισσοτερο μ'αρεσει οταν αστραφτει. Να εχω τραβηγμενες τις κουρτινες και τα ρολα ανεβασμενα και να βλεπω τις αστραπες να κανουν την νυχτα μερα μονο για ενα δευτερολεπτο.

Μολις ενιωσα τα δυο φαντασματα να περιφερονται στον χωρο προσπαθησα να τους μιλησω. Ηταν ανορεχτα και στεναχωρημενα. Η αληθεια ειναι πως δεν περιμενα να ερχονταν ενα τετοιο βραδυ. Τα αφησα να μιλησουν εκεινα πρωτα, για αρκετες στιγμες επικράτησε σιωπη. Τελικα μιλησα πρωτη.

-Λοιπον? Τι εγινε? Τι παθατε?

Ενιωσα την θλιψη στην αυρα τους. Πηγα στην κουζινα και εκανα ενα ζεστο καφε! Μολις γυρισα στο σαλονι εκεινα κατι λεγαν μεταξυ τους.

-Ξερεις σημερα θα σου φερναμε καινουρια παρεα. Αλλα... Ξεκινησε να λεει το πρωτο.
-Αλλα μας εφυγε... Συμπληρωσε το αλλο!

Απορησα...
-Σας εφυγε???

-Να σημερα καναμε βολτες, ετσι χωρις σκοπο. Παρατηρουσαμε τα υπολοιπα φαντασματα και γενικα περναγαμε οσο μπορεις να το πεις καλα! Ξαφνικα βλεπουμε το φαντασμα ενος μικρου κοριτσιου. Ενα διαφανο μικρο φαντασματακι με πυτζαμουλες και μακρυα μαλλακια. Ηταν σαν κουκλακι. Ηταν φοβισμενο και απορημενο αλλα δεν εκλαιγε. Το πλησιασαμε, αλλα ηταν πολυ διστακτικο απεναντι μας. Τελικα το πηρα στην αγκαλια μου και αρχισαμε να κανουμε βολτες και οι τρεις. Καποια στιγμη ξεθαρρεψε και κατεβηκε απο την αγκαλια μου και αρχισε να περπαταει αναμεσα μας.
-Ηταν νεα αφιξη στον κοσμο μας και ακομα δεν ειχε καταλαβει πως να επικοινωνει μαζι μας.

Εκεινη την στιγμη ανατριχιασα ολοκληρη. Το φαντασμα ενος κοριτσιου... Ενα μικρο κοριτσακι που μολις ειχε πεθανει, μπορει σε καποιο νοσοκομειο, μπορει σε καποιο ατυχημα...

-Ημασταν τοσο χαρουμενοι με την νεα μας συντροφια. Γνωρισε και το φαντασμα του σκυλου που παντα μας ακολουθει πιστα. Και φαινοταν τοσο ηρεμη. Μεχρι που....

-Μεχρι που, συνεχισε το δευτερο φαντασμα, νιωσαμε κατι σαν αερακι και το μικρο κοριτσακι προσπαθουσε να πιασει απο πανω μας, Φαινεται για εκεινο ο αερας ηταν παρα πολυ δυνατος. Αρχισε να την παρασυρει και να την τραβαει προς τα πισω... Προσπαθουσε να τρεξει κοντα μας. Αλλα ματαια. Τελικα εξαφανιστηκε απο τα ματια μας. Αρχισαμε να τρεχουμε προς το μερος που την τραβηξε ο αερας. Τιποτα ειχε χαθει...

Σιωπησαν και τα δυο. Η θλιψη στην αυρα τους ηταν τρομακτικα εντονη. Εγω ομως ξεφυσιξα ανακουφισμενη!!!!!

-Εμεις ποναμε... κι εσυ χαιρεσαι........ Ειπαν και τα δυο...

-Χαιρομαι γιατι το κοριτσακι γυρισε πισω στην ζωη του και στους δικους του. Ηταν ενα κοριτσακι μαλλον αρρωστο, σε καποιο νοσοκομειο και κατι πηγε στραβα και πεθανε, οι γιατροι ομως οπως φαινεται κατεφεραν να την επαναφερουν στην ζωη. Οταν ξυπνησει τελειως ομως να ξερετε οτι θα σας θυμαται. Και εσας και το σκυλακι σας!

-Θα μας θυμαται?

-Σιγουρα. Να χαιρεστε πρεπει που ξαναγυρισε πισω στην ζωη. Σιγουρα εχει ακομα πραγματα να κανει.... Εσας παντως δεν θα σας ξεχασει ποτε....

(η ετσι λενε τουλαχιστον)