Παραπονο

Ανθισες Μεσα Μου,
Το Ωραιοτερο Λουλουδι...
Το Ονειρο.
Μεχρι Που Εβγαλες Αγκαθια Που Με Ξεσκιζουν Σε Καθε Σου Αναμνηση...
Εγινες Εφιαλτης
Αλλα Σε βλεπω Ακομα Σαν Σαδιστικα Ομορφο Ονειρο.
Ποναω.
Ζεις Μεσα Μου.
Αλλα Για Να Σε Ξεριζωσω...

Πρεπει Να Χαθω Κι Εγω Μαζι Σου...

Το Ωραιοτερο Ονειρο

Το ωραιότερο όνειρό σου,

εκείνο που εκπλήρωνε τις πιο βαθιές σου επιθυμίες,

εκείνο που σε έκανε να χαμογελάς στον ύπνο σου

Αυτό επέλεξε να σκοτώσεις,

για την πικρή γεύση που σου άφηνε κάθε πρωί στο στόμα

μαζί με ένα δάκρυ στο μαξιλάρι σου.

Δεν μπόρεσες πότε να συνηθίσεις

την μοναξιά που γεννιόταν

κάθε φόρα που άνοιγες τα μάτια σου.

Ούτε τον Λυγμό που προσπαθούσες κάθε φορά να πνίξεις

μόλις το φως του ήλιου σε ξυπνούσε,

διαλύοντας την ονειρική ευτυχία

που όλο σου το είναι αποζητούσε

Τον πόνο ήθελες να σκοτώσεις που σου προκαλούσε η ανάμνησή του…

Την πραγματικότητα που δεν άντεχες μακρυά από το αγαπημένο σου όνειρο,

ήθελες να σκοτώσεις.

Τώρα βασιλεύει το σκοτάδι,

δεν πονάς,

δεν νιώθεις,

δεν λυπάσαι,

δεν ελπίζεις

Ένα τελευταίο χαμόγελο απομένει παγωμένο στα χείλη σου,

κανένα όνειρο,

κανένα συναίσθημα,

καμία ανάμνηση

Μόνο σκοτάδι και σιωπή..