Εγκαταληψη

Σε μονοπατια μοναχικου γελιου
αντανακλαση θλιψης και χαμενης χαρας.
Αναμνησεις παλευουν με συννεφα μοναξιας.
Και καρδια σε υπογειο υγρο κελι
φυλακισμενη στον πονο του χθες.
Γυριζουν μεσα σου, σαν τρελες, σκεψεις που δεν θες.

Τυφλωμενος απο αυταπατες του μυαλου
σε ραγες σπασμενες τρεχεις την ακρη να βρεις,
μοιαζει να ειναι πια αργα για να σωθεις,
και παρουσια απουσιας σου τσακιζει τα φτερα!
Θυμασαι λεξεις... Λογια τρυφερα...

Μα εισαι μονος....
Εσυ και ο Χρονος.....