Ματωμενα Χερια

Καυτες ανασες σου σιγοψιθυριζουν αναμνησεις ξεχασμενες
Εκεινες που εθαψες καποτε κατω απο τα πετρινα σοκακια της ληθης
Μια τυχαια εικονα, μια τυχαια σκηνη τις ξυπνησε
Και παλι απο την αρχη θα πρεπει να σκαψεις και να τις θαψεις ακομα πιο βαθια
Τοσο που τιποτα και κανεις να μην μπορεσει ξανα να τις ανασυρει
Σκαβεις με τα γυμνα σου χερια με μανια
Μυριες εκδορες σταζουν αιμα και δινουν χρωμα αποκοσμο στον λακκο που ανοιγεις
Αλλα εξακολουθεις να σκαβεις
Αγνοεις τον πονο και σκαβεις σχεδον με ψυχαναγκαστική μανια
Και οταν θεωρησεις οτι το βαθος ειναι αρκετο
Θα τις αποθεσεις ξανα με ευλαβια,σχεδον σαδιστικη, προσεκτικα.
Και κλεινεις τον ματωμενο λακκο
Ομορφοστρωνεις απο πανω το χωμα
Χαμογελας με ικανοποιηση
Το μονο που απομενει τωρα ειναι να κλεισουν οι πληγες
Οσο τις βλεπεις θυμασαι
Οσο θυμασαι πονας
Μα αυτες δεν λενε να κλεισουν, σε καθε σου κινηση ανοιγουν ξανα
Το παραμικρο να κινηθεις ανοιγουν, αλλα δεν μπορεις να μεινεις σε ακινησια
Και βλεπεις το αιμα και θυμασαι, θυμασαι και πονας
Αδικα πασχισες λοιπον?
Περιμενεις, κανεις υπομονη, υπομονη....υπομονη...
Ποση υπομονη? Ποσο φορο αιματος πρεπει να πληρωσεις για να ξεχασεις?

Και περιμενεις....

Περιμενεις...

Περιμενεις.....

Μεχρι να μην μεινει μεσα σου ουτε σταγονα αιματος

Μεχρι ο ΘΑΝΑΤΟΣ να φερει την

ΛΥΤΡΩΣΗ