Σαν όνειρο που αμφιβαλω αν το ειδα
εμεινα με ρημαγμενες θολές αναμνήσεις
Έναν ψίθυρο θυμάμαι, σαν σκόρπια λόγια της στιγμής
που έσβησαν πριν προλαβω να τα ακουσω.

Κι όμως οι πληγές στην ψυχή μου, φωνάζουν
"ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ"

"ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ"

"ΕΙΣΑΣΤΑΝ ΕΚΕΙ"

Υπήρξαμε, ζήσαμε μικρές λειψές στιγμές
σαν ταινία που τελείωσε χωρίς να έχει αρχίσει

Κι εμεινα εδω... Ξορκιζοντας την νυχτα.
Που κρυβει στο σκοταδι της τα πραγματικα,
και φανερωνει τα αλλα...
τα κρυφα, τα μυστικά, τα μύχια.

Παραπονο

Ανθισες Μεσα Μου,
Το Ωραιοτερο Λουλουδι...
Το Ονειρο.
Μεχρι Που Εβγαλες Αγκαθια Που Με Ξεσκιζουν Σε Καθε Σου Αναμνηση...
Εγινες Εφιαλτης
Αλλα Σε βλεπω Ακομα Σαν Σαδιστικα Ομορφο Ονειρο.
Ποναω.
Ζεις Μεσα Μου.
Αλλα Για Να Σε Ξεριζωσω...

Πρεπει Να Χαθω Κι Εγω Μαζι Σου...

Το Ωραιοτερο Ονειρο

Το ωραιότερο όνειρό σου,

εκείνο που εκπλήρωνε τις πιο βαθιές σου επιθυμίες,

εκείνο που σε έκανε να χαμογελάς στον ύπνο σου

Αυτό επέλεξε να σκοτώσεις,

για την πικρή γεύση που σου άφηνε κάθε πρωί στο στόμα

μαζί με ένα δάκρυ στο μαξιλάρι σου.

Δεν μπόρεσες πότε να συνηθίσεις

την μοναξιά που γεννιόταν

κάθε φόρα που άνοιγες τα μάτια σου.

Ούτε τον Λυγμό που προσπαθούσες κάθε φορά να πνίξεις

μόλις το φως του ήλιου σε ξυπνούσε,

διαλύοντας την ονειρική ευτυχία

που όλο σου το είναι αποζητούσε

Τον πόνο ήθελες να σκοτώσεις που σου προκαλούσε η ανάμνησή του…

Την πραγματικότητα που δεν άντεχες μακρυά από το αγαπημένο σου όνειρο,

ήθελες να σκοτώσεις.

Τώρα βασιλεύει το σκοτάδι,

δεν πονάς,

δεν νιώθεις,

δεν λυπάσαι,

δεν ελπίζεις

Ένα τελευταίο χαμόγελο απομένει παγωμένο στα χείλη σου,

κανένα όνειρο,

κανένα συναίσθημα,

καμία ανάμνηση

Μόνο σκοτάδι και σιωπή..

Εγκαταληψη

Σε μονοπατια μοναχικου γελιου
αντανακλαση θλιψης και χαμενης χαρας.
Αναμνησεις παλευουν με συννεφα μοναξιας.
Και καρδια σε υπογειο υγρο κελι
φυλακισμενη στον πονο του χθες.
Γυριζουν μεσα σου, σαν τρελες, σκεψεις που δεν θες.

Τυφλωμενος απο αυταπατες του μυαλου
σε ραγες σπασμενες τρεχεις την ακρη να βρεις,
μοιαζει να ειναι πια αργα για να σωθεις,
και παρουσια απουσιας σου τσακιζει τα φτερα!
Θυμασαι λεξεις... Λογια τρυφερα...

Μα εισαι μονος....
Εσυ και ο Χρονος.....

Ματωμενα Χερια

Καυτες ανασες σου σιγοψιθυριζουν αναμνησεις ξεχασμενες
Εκεινες που εθαψες καποτε κατω απο τα πετρινα σοκακια της ληθης
Μια τυχαια εικονα, μια τυχαια σκηνη τις ξυπνησε
Και παλι απο την αρχη θα πρεπει να σκαψεις και να τις θαψεις ακομα πιο βαθια
Τοσο που τιποτα και κανεις να μην μπορεσει ξανα να τις ανασυρει
Σκαβεις με τα γυμνα σου χερια με μανια
Μυριες εκδορες σταζουν αιμα και δινουν χρωμα αποκοσμο στον λακκο που ανοιγεις
Αλλα εξακολουθεις να σκαβεις
Αγνοεις τον πονο και σκαβεις σχεδον με ψυχαναγκαστική μανια
Και οταν θεωρησεις οτι το βαθος ειναι αρκετο
Θα τις αποθεσεις ξανα με ευλαβια,σχεδον σαδιστικη, προσεκτικα.
Και κλεινεις τον ματωμενο λακκο
Ομορφοστρωνεις απο πανω το χωμα
Χαμογελας με ικανοποιηση
Το μονο που απομενει τωρα ειναι να κλεισουν οι πληγες
Οσο τις βλεπεις θυμασαι
Οσο θυμασαι πονας
Μα αυτες δεν λενε να κλεισουν, σε καθε σου κινηση ανοιγουν ξανα
Το παραμικρο να κινηθεις ανοιγουν, αλλα δεν μπορεις να μεινεις σε ακινησια
Και βλεπεις το αιμα και θυμασαι, θυμασαι και πονας
Αδικα πασχισες λοιπον?
Περιμενεις, κανεις υπομονη, υπομονη....υπομονη...
Ποση υπομονη? Ποσο φορο αιματος πρεπει να πληρωσεις για να ξεχασεις?

Και περιμενεις....

Περιμενεις...

Περιμενεις.....

Μεχρι να μην μεινει μεσα σου ουτε σταγονα αιματος

Μεχρι ο ΘΑΝΑΤΟΣ να φερει την

ΛΥΤΡΩΣΗ

Κυκλος Θανατου

Χορεύοντας σε κύκλο θανάτου
Σέρνοντας τα βήματα αργά
Περιμένεις το τέλος
Και οι ευχές σου τελείωσαν
Είχες ζητήσει σαν τελευταίο δώρο
Ένα φιλί από μαραμένο λουλούδι
Να του κλέψεις εσύ την τελευταία ανάσα
Τώρα όμως που κάποιος περιμένει να κλέψει την δική σου
Δεν έχεις ποιον να σε σώσει!
Κανείς δεν σκέφτηκε να σπαταλήσει την τελευταία του ευχή για σένα.
Μπορείς να κλάψεις, να φωνάξεις όσο αντέχουν τα πνευμόνια σου
Το τέλος όμως δεν θα το αλλάξεις!
Και τα όνειρα? Τόσα όνειρα που θα καταλήξουν?
Μπορεί να γίνουν αστερία, μπορεί να γίνουν λουλούδια, μπορεί να γίνουν πέτρες στον βυθό της λήθης .
Και οι εφιάλτες? Ποιον ύπνο θα πάνε να στοιχειώσουν?
Ξέρω, δεν σε νοιάζει πια. Μόνο αυτό που έρχεται σε νοιάζει και σε τρομάζει….
Οι σκιες πυκνωνουν γύρω σου. Υψωνονται απειλητικες. Και ο φοβος, σου στεγνωσε το στόμα. Και η ψυχη σου μπαινει σιγά-σιγά στον κύκλο του χορου ακολουθωντας την μοίρα που την φωνάζει τάζοντάς της μια καλύτερη αρχη μετα το τέλος!
Το σωμα τρεμει. Τα μάτια θολωνουν και η φωνή πια δεν βγαινει…