Με κοίταξες κάποια στιγμή… αλλά δεν με είδες!!!
Πέρασε η ματιά σου από μέσα μου σαν να ήμουν φάντασμα… αόρατη
Κι όμως την ένιωσα σαν καυτό βέλος που με διαπέρασε!
Γύρισα αλλού το βλέμμα. Οι σκέψεις που με κύκλωσαν γιγάντωσαν τον πόνο.
Και σιώπησα. Μια σιωπή που ήθελε να πει πολλά.
Πιο πολλά από όσα τολμούσα να σκεφτώ. Πιο πολλά από όσα ήθελα να σκεφτώ…
Και τώρα μόνο τον ήχο από το σκοτάδι μπορώ να ακούσω χωρίς να δακρύσω
Και η μοναξια σταζει μεσα μου αργα, σταγονα-σταγονα σαν βασανιστηριο.
Και ο υπνος θα ερθει βαρυς. Με αχρωμα ονειρα.
Ονειρα που στο φως της μερας θα με πονεσουν πιο πολύ από την πραγματικοτητα.
Γιατι οι προβολες των θελω μου, θα παραμεινουν ονειρα για παντα.
Με μια σκαρτη ελπιδα, που ποτε δεν υπηρξε πραγματικα…
Και μετα????
Κενο και ονειρα… Ονειρα και κενο…
Και μετα τι?
Για ποσο?
