Η Ιστορια Ενος Φαντασματος

Ενα απο τα φαντασματα που με συντροφευουν τα μοναχικα βραδυα μου, μου ειπε χθες την παρακατω ιστορια και την μεταφερω με τα δικα του λογια:

Ημουν σε ενα αγνωστο μερος το οποιο κατα ενα περιεργο τροπο μου ηταν πολυ γνωστο και οικειο, σαν να εμενα εκει ολη μου την ζωη. Μουντο μερος, συννεφιασμενο μονιμα και στο βαθος του οριζοντα να σκιζουν τον ουρανο αστραπες.Σε μας εφτανε μονο το φως τους και ο αποηχος απο τις βροντες. Στον κεντρικο δρομο της μικρς πολης δεσποζει μια μεγαλη επιβλητικη επαυλη.

Βαρια ξυλινη πορτα με σιδερενιες λεπτομεριες. Μεγαλα παραθυρα που βαριες σκουροχρωμες κουρτινες κρυβουν το εσωτερικο του απο αδιακριτα βλεματα και απο το λιγοστο φως που βλεπει την υπολοιπη πολη. Βρικεται χτισμενη στην μεση ενος καταθλιπτικου κηπου, και ειναι περιφραγμενη με πετρινο τοιχο. Η αυλοπορτα ειναι παντα κλεισμενη με ενα μεγαλο σκουριασμενο λουκετο. Σαν να ειναι ακατοικητο για χρονια. Μονο που ολοι γνωριζουν οτι κατοικειται απο ενα μυστηριο ζευγαρι, το οποιο ομως σπανια βλεπει κανεις.

Μεσα στον κηπο υπαρχουν ανθρωπινα αγαλματα, τοσο ανθρωπινα, που μοιαζουν με βαλσαμωμενους ανθρωπους. Αντρες και γυναικες ντυμενοι με ρουχα δουλειας σαν να φροντιζουν το κηπο. Ειναι απλα σαν παγωμενοι. Ενας αντρας κατω απο ενα δεντρο με ενα σκαλιστιρι στο χερι. πιο διπλα μια κοπελα μπροστα σε μια τριανταφυλλια με μαυρα λουλουδα κραταει ενα ψαλιδι στο χερι σαν να θελει να κοψει τα λουλουδια. Ενας αλλος ανδρας καπου μαζευει φυλλα με μια τσουγκρανα. Και μια ακομα κοπελα μπροστα στο πηγαδι με ενα κουβα μπροστα της. Υπαρχουν αλλα τουλαχιστον 5 τετοια ανθρωπινα αγαλματα.

Ενα πρωι περναω απο εκει και βλεπω το λουκετο της πορτας του κηπου να λειπει και την πορτα μισανοιχτη. Μεσα στον κηπο ο ανθρωποι που βλεπαμε παντα σε ακινησια, τωρα μιλανε μεταξυ τους, δουλευουν και φερονται φυσιολογικα. Πλησιαζω παραξενεμενος και ενας απο τους εργατες ερχεται κοντα και μου λεει: Λειπει ο Κυριος και η Κυρια. Μονο οταν λειπουν Εκεινοι μπορουμε εμεις να κινουμαστε. Και αυτο γινεται σπανια. Παρατηρω οτι μεσα στον κηπο εχει εμφανιστει ενα ακομα κτιριο. Ενας οροφος που στιριζεται πανω σε κολωνες με περιεργα σκαλισματα και μια τεραστια σκαλα που οδηγει στο περιεργο εκεινο δωματιο.

Εκεινη την στιγμη απο την ακρη του δρομου εμφανιζεται ενας ψηλος ανδρας με μακρυα μαλλια και αγελαστο οστεωδες προσωπο. Φοραει μαυρα ρουχα και μια μαυρη καπα. Δυο βηματα παραπισω του τον ακολουθουν αλλοι δυο αντρες, μικροτερου αναστηματος αλλα με τα ιδια σκοτεινα ρουχα. Περνανε απο μπροστα μας χωρις να μας προσεξουν, μπαινουν μεσα στην αυλη και κατευθυνονται και οι τρεις προς το καινουριο κτιριο και ανεβαινουν τα σκαλια. Ο αντρας του κηπου με πληροφορει οτι ο ανθρωπος που ειδαμε ειναι καποιος πολυ σημαντικος. Η παρουσια του μου δημιουργει μια περιεργη ελξη και αυτο με κανει σχεδον υπνωτισμενος να τον ακολουθησω.

Στο τελος της σκαλας βρισκομαι μεσα σε μια μεγαλη στενομακρη αιθουσα, θυμιζει πολυ καθολικη εκκλησια, μονο που δεν εχει ουτε παραθυρα ουτε κανενος ειδους θρησκευτικο αγαλμα. Φωτιζεται ολη απο τεραστιους πολυελαιους, με δεκαδες κερια ο καθενας. Υπαρχουν δυο στηλες με καθισματα που ειναι ολα γεματα με κοσμο ντυμενο στα μαυρα στην μεση ενας διαδρομος στρωμενος με ενα πορφυρο βαρυ χαλι. Στο τελος του διαδρομου υπαρχει ενα ανοιχτο αδειο φερετρο ντυμενο με μωβ βελουδο. Μπροστα απο το φερετρο στεκεται εκεινος ο ανδρας και δεξια και αριστερα κρατοντας κατι που δεν μπορω να διακρινω στεκονται οι δυο ακολουθοι του. Τα κεφαλια των παρεβρισκομενων γυριζουν προς το μερος μου και ο αντρας με κοιταει καταματα και με βαθια και σταθερη φωνη τον ακουω να μου λεει:
Ελα, Σε περιμενουμε

Τοτε μονο καταλαβαινω οτι ολος αυτος ο κοσμος εχει μαζευτει εκει και περιμενει εμενα. Οτι εκεινο το φερετρο προοριζεται για εμενα. Περιμενουν να πεθανω. Ειναι τρομακτικο και αρχιζω να τρεμω. Ο αντρας απλωνει το χερι προς το μερος μου! εν μπορω να κανω τιποτα αλλο παρα να περπατησω πανω στο βαρυ χαλι που πνιγει τα βηματα μου και να παω προς το μερος του. Οι ακολουθοι του με βοηθαν να ξαπλωσω μεσα στο φερετρο και νιωθω το βελουδο του να με αγκαλιαζει. Το σκεπασμα του παρεμενει ανοιχτο και ακουω την βαθεια και επιβλητικη φωνη του να απαγγελει αγνωστες λεξεις. Ετσι απλα, νανουριζομαι και αποκοιμαμαι...

Και μετα το απολυτο κενο...