Νυχτερινή Αταξία

Όνειρα στροβιλίζονται με αστέρια που το έσκασαν από το κρεβάτι τ’ ουρανού ξεγελώντας τον φύλακα της νύχτας, οταν για μια και μόνο στιγμη το φεγγάρι κρυφτηκε πισω απο ένα περαστικό σύννεφο

Βούτηξαν στα όνειρα ανάμεσα σε σκιές και ξεχασμένες αναμνήσεις. Χάθηκαν στους διαδρόμους της λήθης. Σε πέτρινα σοκάκια του μυαλού που παλεύουν να μην ξεχάσουν και να μην ξεχαστούν. Να μην χάσουν και το τελευταίο ψήγμα μνήμης που τους χάριζε μικρές αναπνοές ζωής.

Υδάτινα κανάλια δακρύων τρέχουν ορμητικά. Αναμνήσεις πονεμένες καθρεφτίζουν, θλίψη και παλιές ανοιχτές πληγές. Και στο τέρμα τους, σπηλιές βαθιές με σκέψεις ζοφερές. Σκέψεις μίσους και εκδίκησης, θαμμένες εκεί που καμιά άλλη σκέψη δεν τολμάει να φτάσει, ουρλιάζουν από τα βάθη.

Τρόμαξαν το μικρότερο αστέρι που γεμάτο πανικό γύρισε γοργά και με αναφιλητά ξύπνησε τον φύλακα της νύχτας, και με κομμένη ανάσα από φόβο και κλάματα μαρτύρησε την νυχτερινή τους αταξία

Ξεκίνησαν μαζί να μαζέψουν τα άτακτα αστέρια και λίγο πριν το ξημέρωμα βρισκόντουσαν όλα πάλι πίσω στο κρεβάτι τ’ ουρανού.

Μερικά ακόμα τρομαγμένα, άλλα μελαγχολικά, και τα πιο τολμηρά από αυτά έδωσαν κρυφά ραντεβού την επόμενη νύχτα να το ξανασκάσουν για νέες εξερευνήσεις